"Autorzy Pod Lupą" - Meksykańska pisarka i dziennikarka polskiego pochodzenia!

Elena Poniatowska, właściwie księżniczka Hélène Elizabeth Louise Amelie Paula Dolores Poniatowska Amor - meksykańska pisarka i dziennikarka polskiego pochodzenia.
Należy do pokolenia pisarzy, wśród których są Carlos Fuentes‎, José Emilio Pacheco i Carlos Monsiváis.
Poniatowska urodziła się w Paryżu jako córka księcia Jeana Josepha Evremont Sperry Poniatowskiego i Pauli Amor Yturbe. Jej ojciec był francuskim szlachcic, potomkiem brata króla Stanisława Poniatowskiego, ostatniego króla Polski. Braciom króla Stanisława Poniatowskiego zostały przyznane tytuły książęce jako krewnym króla. Poniatowska jest również potomkiem króla Francji Ludwika XV przez jej ojca prababki Louisa Le Hon. Jej matka, Paula de Amor Yturbe była Meksykanką francuskiego pochodzenia, a także potomkiem szlachty Meksyku.
Poniatowska uciekła z Francji razem z matką w czasie II wojny światowej. Rodzina osiedliła się w Mexico City, gdzie młoda Elena i jej siostra Kitzia nauczyły się hiszpańskiego od indyjskiego służącego. W 1943 roku Elena została wysłana na studia do Stanów Zjednoczonych. Wróciła do Meksyku w 1953 roku i rozpoczęła karierę jako dziennikarka w gazecie Excelsior.
Jedną z jej książek jest Noc Tlatelolco, które opisuje masakrę na Placu Tlatelolco. Wydała również kilka dzieł literackich, recenzje literackie a także zbiory wywiadów z pisarzami, artystami i politykami. W ostatnich latach jej znaczenie intelektualne i polityczne jako osoby publicznej w Meksyku wzrosło.
Na język polski przetłumaczono dwie jej książki: "Do sępów pójdę" oraz "Kochany Diego, całuję Cię. Quiela".
Od 1968 roku była żoną astronoma Guillermo Haro (który już nie żyje). Ma trójkę dzieci - Emmanuela (ur. 7 lipca 1955 r.), Felipe (ur. 4 czerwca 1968 r.) i córkę Paulę (ur. 1970 r.).


Jezusa Palancares przypomina ową roślinę wyrosłą na twardej i kamienistej glebie meksykańskiej, zjeżoną kolcami i kryjącą w sobie życiodajne soki: wrażliwość, potrzebę czułości, samoistną poezję. Trzeba było ogromnej cierpliwości i dociekliwości Eleny Poniatowskiej, żeby przedrzeć się przez kolce i przełamać niedostępną skorupę. Trzeba było również intuicji pisarskiej, aby w niepozornej praczce, naburmuszonej i opryskliwej, rozpoznać bohaterkę swojej powieści.


Niekwestionowana muza i indywidualność, legendarna żona, wspaniała kucharka, porywcza matka i przejmująca wdowa, María Guadalupe Marín Preciado „Lupe Marín” (1895-1983) to wyjątkowy świadek ale i uczestnik życia ludzi, którzy nadali kształt sztuce meksykańskiej XX wieku.
Żona Diego Rivery, a potem poety i krytyka Jorge Cuesty, najwybitniejszego pisarza z grupy Contemporáneos, Lupe Marín obserwowała nie tylko twórcze zmagania swoich mężów, lecz także innych artystów, takich jak Frida Kahlo, Rafael Coronel, Xavier Villaurrutia i Juan Soriano, a ponadto wywarła potężny wpływ na swoje dzieci i wnuki, dziedziców spuścizny tyleż wspaniałej co przytłaczającej.
Jedyna w swoim rodzaju to snuta niepowtarzalnym stylem opowieść, w której autorka po raz kolejny daje wyraz swojej drobiazgowej pracy badawczej. Rekonstruuje kilka dziesięcioleci losów pełnych namiętności i gniewu, przeplatając narrację elementami eseju i analizy. W ten sposób wyłania się obraz wyjątkowej kobiety, którą historia uczyniła świadkiem burzliwych pod względem politycznym i kulturowym porewolucyjnych czasów w Meksyku.


Kochany Diego… to wyraz dziennikarskiego doświadczenia autorki i jej literackiego talentu. Książeczka zawiera zbiór fikcyjnej korespondencji Angeliny Pietrowny Biełowej, rosyjskiej emigrantki i początkującej malarki, wysyłanej z szarego powojennego Paryża do Diego Rivery, uważanego za najwybitniejszego twórcę monumentalnego malarstwa freskowego. Wielka miłość Angeliny wypełnia każde słowo wysyłanych do ukochanego listów. Biełowa była w związku z malarzem dziesięć lat i na zawsze pozostał miłością jej życia.

Leonora Carrington była kobietą nieposkromioną i niespokojnym duchem. Los przeznaczył jej życie bogatej dziedziczki, jednak Leonora rzuciła wyzwanie społecznym konwenansom, rodzicom i nauczycielom, zerwała wszelkie religijne czy ideologiczne więzy z własnym środowiskiem, by zdobyć sobie prawo do wolności, osobistej i artystycznej. Dziś jest legendą i najważniejszą malarką surrealistyczną, a jej fascynujące życie stało się pożywką dla naszych snów.

Obdarzona wybujałą fantazją, ekscentryczna jako dziecko i zbuntowana jako nastolatka, Leonora Carrington przeżyła swą najbardziej burzliwą historię miłosną z malarzem Maxem Ernstem. To z nim zanurzyła się w zamęcie surrealizmu, przyjaźniła się w Paryżu z Salvadorem Dalí, Marcelem Duchampem, Joanem Miró, André Bretonem czy Pablem Picassem; to z powodu Maxa postradała zmysły, kiedy trafił do obozu koncentracyjnego. Leonorę wysłano na leczenie do zakładu dla psychicznie chorych w Santander, skąd uciekła, by pod rękę z Peggy Guggenheim podbić Nowy Jork. Osiedliła się w Meksyku, gdzie w malarstwie i literaturze osiągnęła pełnię artystycznego wyrazu, tworząc dzieła niepowtarzalne i wybitne.


During the 1968 Olympic games in Mexico City, 10000 students gathered in a residential area called Tlatelolco to peacefully protest their nation's one-party government and lack of political freedom. In response, the police and the military cold-bloodedly shot and bayoneted to death an estimated 325 unarmed Mexican youths.


For this fictionalized account of the life of Tina Modotti (1896 - 1942), Elena Poniatowska devoted ten years of research to understand the woman who was so caught up in the social and political turbulence of the pre-World War II decades.